Maurice Christo van Meijel
Venray, 1967, heden woonachtig te de Koog (Texel)

 
(Rob Perrée, september 2016)
NATUUR VERTAALD          

Voor Maurice Christo van Meijel is het een blijvende uitdaging om de
ruimtelijkheid van het landschap op papier vorm te geven op een manier die de werkelijkheid
overstijgt. Tot een paar jaar geleden deed hij dat door het hem omgevende landschap in zich op te
nemen en het als het ware mee te nemen naar zijn atelier en het daar te abstraheren tot twee vlakken
die elkaar schurend raken op wat eens de horizon was. Daardoor ontstond er een ruimte die
associaties opriep met een schouwtoneel dat door de acteurs juist is verlaten. In zijn recente werk
begint zijn abstraheringsproces in een latere fase. Hij geeft de natuur nu eerst letterlijk weer om
vervolgens die figuratieve weergave te fragmenteren, te verknippen en door middel van een
stempeltechniek af te drukken als ware het een collage. Meer nog dan bij zijn vroegere werk is het
landschap voor Van Meijel een ruimte waarmee hij een formalistisch spel kan spelen, waarmee hij
formele uitdagingen aangaat, uitdagingen waarbij de realiteit verloren gaat maar waarbij de suggestie
van ruimtelijkheid wordt versterkt.(…)
 
Maurice Christo van Meijel is naar eigen zeggen geïnspireerd door het landschap, maar hij heeft niet
de behoefte het landschap dat hem op Texel omringt in de hand te houden, te vangen en, later in zijn
atelier, in een traditionele vorm te gieten. Hij gaat er los mee om. De horizon is het uitgangspunt.
Onder- en bovenkant van het werk treffen elkaar daar en maken dat er spanning ontstaat. Ze moeten
elkaar onder druk zetten, ze moeten het zoeken naar balans zichtbaar maken. Door het toepassen
van een neerwaartse druppeltechniek zijn de luchten bij diverse werken een soort gordijnen
geworden. Voorgordijnen. Ze schermen enerzijds af, maar ze ontnemen de kijker niet het volledige
zicht op de luchten. De zandvlakte die zich tot de horizon uitstrekt krijgt door het gordijn de allure van
een schouwtoneel. De ronde vormen op het strand, die ongetwijfeld in oorsprong zijn afgeleid van
zandhopen of van schelpen, verliezen die oorspronkelijke betekenis en worden als acteurs op het
toneel. Ze hebben geen identiteit, ze hebben slechts een organisch uiterlijk, maar ze lijken zich te
bewegen. Alsof ze elkaar opzoeken. Het geheel wekt de indruk alsof er een levendig, surrealistisch
toneelstuk wordt opgevoerd. Het minimale theater van Samuel Beckett dringt zich schoorvoetend aan
me op.

(tekst Rob Perrée, 2011)